Stéphane Mercier
“Elkaar helpen staat centraal in het project Smart.”

Stéphane Mercier heeft muziek met de paplepel ingegoten gekregen. Met een overgrootvader als academiedirecteur en koorleider, een grootvader-jazzrecensent en zijn vader (Jacques Mercier) die in de jazzafdeling van de RTB (toen nog zonder F) werkte, kwam hij al vroeg in contact met opnamestudio’s en leek zijn muzikale weg geplaveid te zijn. Na verschillende instrumenten te hebben uitgeprobeerd, werd hij uiteindelijk verliefd op de saxofoon. Op 53-jarige leeftijd heeft hij de hele wereld rondgereisd, ontelbaar veel concerten gespeeld en honderden muziekstukken gecomponeerd.


 

Stephane Mercier
Saxofonist
53 jaar
Brussel
Ingeschreven bij Smart sinds 2004.




Interview

Was muziek een evidente keuze?

Het is een roeping die ik al van kindsbeen af heb. Er stond altijd een piano in huis en ons gezin ademde muziek. Ik zong in koren op school en in de kerk, en heb lessen notenleer gevolgd met mijn zus en mijn moeder. Op elfjarige leeftijd begon ik met percussie en toen ik twaalf was, startte ik met saxofoon. Ik heb dan wel een klassieke opleiding gekregen, maar thuis hoorde ik Franse variété, pop-rock of Braziliaanse muziek, waarvan mijn broer en vader grote fan waren. Bovendien had ik door zijn job bij de RTBF toegang tot een hallucinante muziekcollectie. Toen ik 13 of 14 was, nam mijn saxofoonleraar me mee naar concerten en werd ik een grote fan van jazz. Ik wist dat ik een artistieke carrière wilde en had het geluk dat mijn familie me daarin steunde. Ik heb nog getwijfeld om acteur te worden, maar uiteindelijk heb ik toch voor de muziek gekozen.

"Er kwam dus vaak ook nachtwerk bij. Maar ik heb nergens spijt van."

En een globetrottersbestaan als bonus...

In totaal heb ik dertien jaar muziek gestudeerd, waaronder drie jaar in Boston. Daarna woonde ik zeven jaar in New York en twee jaar in Parijs. Ik heb aan het Berklee College of Music in Boston gestudeerd en dat heeft mijn leven veranderd. Gewoon al omdat ze een andere kijk op lesgeven hebben dan wat we hier bij ons kennen. Ze hebben me echt opgewaardeerd, hebben getoond wat mijn kwaliteiten zijn en me naar een hoger niveau getild.

Ik kwam terug naar Brussel, eerst op 34-jarige leeftijd en later toen ik 39 was. Ik stond er toen alleen voor om twee kinderen van drie en vier jaar groot te brengen, tot ik mijn huidige vriendin tegenkwam, met wie ik een derde zoon kreeg. Ik had niets meer en moest van nul herbeginnen, ik moest mijn plaats terugvinden in Europa. Ik heb tien jaar voltijds lesgegeven om mijn beroeps- en privéleven te kunnen combineren, maar ben ook altijd blijven optreden … er kwam dus vaak ook nachtwerk bij. Maar ik heb nergens spijt van.

Daarna kon ik stoppen met lesgeven en kon ik me dankzij het kunstenaarsstatuut volledig wijden aan componeren en optreden.

"Het is veel werk omdat onze groep veertien muzikanten telt."

Hoe ziet een standaard werkweek eruit voor jou?

Ik heb sowieso minstens één concert per week en als ik op tournee ben, treed ik elke dag op. Ik werk vooral in België en Frankrijk, en ga regelmatig op tournee in Engeland en Ierland. Bovendien heb ik ter gelegenheid van tweehonderd jaar Adolphe Sax de hele wereld rondgereisd. Vandaag speel ik weer met groepen die tijdens mijn verblijf in de Verenigde Staten opgericht zijn, ik speel samen met rappers uit Brooklyn, een trompettist uit Mauritius, ik heb een producent in Canada, een platenlabel in Azië … dankzij de technologie is dat allemaal mogelijk. En omdat ik te veel producties had, heb ik voor het gemak ook mijn eigen platenlabel opgericht: Step By Records.

Daarnaast dirigeer ik de Big Band van het Jazz Station in Brussel, waar we al zeventien jaar lang een keer per maand optreden. Het is veel werk omdat onze groep veertien muzikanten telt. Samen met mijn vriendin beheer ik daarvoor een vzw. De leden van de groep krijgen ruimte om muziek te schrijven, we hebben verschillende albums gemaakt, er komen internationale gasten langs, en als we maar een keer per maand optreden, spelen we soms ook in het buitenland.

"Ik had het ook zonder Smart gekund, maar het maakt mijn leven makkelijker en ik ben eraan gehecht."

Sinds wanneer ben je aangesloten bij Smart?

Ik ben sinds 2004 met tussenpozen bij de coöperatie. Ik heb veel statuten gehad. Zo was ik loontrekkend docent, maar moest ik in de slechte periodes ook bij het OCMW gaan aankloppen. Het is trouwens iemand van het OCMW die me gezegd heeft dat Smart een goede optie was. Toen ik meer verdiende, ben ik zelfstandige geworden, maar dat was een slecht idee. Ik had het ook zonder Smart gekund, maar het maakt mijn leven makkelijker en ik ben eraan gehecht. Met Smart hoef je enkel op twee knoppen te klikken en mijn adviesverlener is er voor mij als ik haar nodig heb. Je voelt je als artiest echt geruggensteund en veilig. Bovendien zijn de meeste collega’s met wie ik samenwerk ook bij Smart aangesloten. We kunnen dus heel makkelijk budgetoverdrachten doen tussen onze activiteiten. Veel klanten zijn in de database opgeslagen, het is eenvoudig om contracten in het buitenland uit te voeren en de belastingaangifte is goed gedaan. En dan is er nog de wederzijdse hulp. Elkaar helpen staat echt centraal in het project. Om dat te begrijpen, hoef je enkel naar binnen te gaan en de mensen te zien die er werken.