Ongetwijfeld uit Afrika. Koken is er een moment om van alles te delen terwijl je samen het eten bereidt en er daarna samen van geniet. Ofwel nodig je mensen uit ofwel word je zelf uitgenodigd. Ik herinner me nog goed dat we hielpen in de keuken of andere dingen deden, maar allemaal samen aan het babbelen waren terwijl mijn tante alles in goede banen leidde. En ik weet ook nog dat ik de mensen bekeek terwijl ze aten, en dat mijn mama dat heel onbeleefd vond. Eenmaal in België moest mijn mama soms ook ‘s avonds werken en werkte ik de maaltijden af waaraan ze begonnen was. Op die manier leerde ik al heel vroeg alles over geuren, texturen, maar ook over temperaturen. Ik bepaalde al vrij snel mijn eigen eetpatroon en liet de Afrikaanse, Indiase en Tanzaniaanse keuken even achter me om kennis te maken met meer Europese smaken. Zo ontdekte ik ook minder gekruide bereidingen. Mijn smakenpalet heb ik uiteindelijk helemaal zelf ontwikkeld.  

Ik heb toerisme en eventmanagement gestudeerd, en wilde hardwerkende mensen heerlijke momenten bezorgen. Eerst organiseerde ik etentjes voor vrienden. Hun feedback was zo positief dat ik gestart ben met zogenaamde ‘geheime’ diners. Ik kondigde een datum en een thema aan op Facebook en kookte voor maximaal zes personen. De prijs voor het menu bedroeg twaalf euro en het adres maakte ik maar twee uur voor aanvang bekend. Ik deelde mijn ervaringen op Instagram en al snel ontstond zo een enthousiaste kleine community. In 2015 haalde ik mijn diploma en was het tijd om op eigen benen te staan. Nog datzelfde jaar ben ik aan de slag gegaan als baliemedewerker op Brussels Airport. De aanslagen van 2016 zorgden echter voor een grote ommekeer in mijn professionele en persoonlijke leven. Ik ben er nog een klein jaar af en toe een periode blijven werken, maar dan heb ik ontslag genomen. Het was belangrijk dat ik thuis met een vaste routine kon verwerken wat er was gebeurd en aan mijn permanente angst kon werken. Toen ik op een dag een Afrikaans gerecht at, kreeg ik het idee om pittige sauzen te maken. Zo is het Soulfood Mama-avontuur begonnen: ik wilde mijn keuken delen met de rest van de wereld. Ik ontwierp een eigen logo, etiketten enz. en mijn volgers op de sociale media reageerden positief op het idee. In de praktijk bleek het echter allemaal niet zo evident, niet in het minst door de regels van het FAVV, de administratieve rompslomp enz.  

Ik kwam terecht bij een zogenaamde bedrijfsincubator (SACE asbl, n.v.d.r.). Daar kreeg ik een antwoord op al mijn vragen en kon ik mijn project rustig testen zonder mijn recht op een uitkering te verliezen en in de problemen te komen. Dat gaf me een flinke boost, waarna ik ervoor gezorgd heb dat het kookatelier bij mijn ouders aan alle normen voldeed. Ik kreeg een eerste controle van het FAVV die prima verliep, maakte mijn etiketten en stuurde mijn producten naar het laboratorium. Het liep niet altijd van een leien dakje, maar uiteindelijk kon ik toch beginnen met de verkoop van mijn sauzen.

Het was bij Sace dat ze me voorstelden om voor het vervolg van mijn project met Smart te werken. Ik had er ook al veel goeds over gehoord en vond het handig dat ik me zelf niet moest bezighouden met de boekhouding en de btw. Dus volgde ik een infosessie en schreef ik me in. Gelukkig maar, want kort daarna brak de coronapandemie uit!  

Smart is een goede formule. Het is het ingrediënt dat mijn sauzen net dat tikkeltje meer geeft. Het systeem biedt me veel zekerheid en heeft meer voor- dan nadelen volgens mij. Het enige wat ik mis, is het contact met andere Smart-leden. Dat vind ik persoonlijk wel belangrijk. Zo is ook Soulfood Mama niet alleen een product om mee te koken, maar een manier om een nieuwe wereld te ontdekken en komaf te maken met angst voor het onbekende en onverschilligheid. Het zou dan ook geweldig zijn om eens een markt te organiseren met allerlei producenten die werken via Smart!