Mascha
“Ik heb geen tijd om herinneringen te sturen voor onbetaalde facturen. Ik besteed die tijd veel liever aan creatief bezig zijn.”

Mocht ze een dier zijn, dan was ze een kat. Haar bewegingen zijn verfijnd, ze spreekt bedachtzaam en ze beweegt zich snel en geruisloos. Toch voelt ze zich het best in het gezelschap van een ander dier. Na een bewogen leven is Mascha immers al meer dan tien jaar paardenspecialiste en hoofd van het bedrijf Tiguidap, dat ze zelf heeft opgericht. Professioneel gaat ze te werk zoals ze praat: snel en doeltreffend.


 




Interview

Wat bedoel je precies met ‘paardenspecialiste’?

Mijn job omvat verschillende facetten, met telkens beweging als gemeenschappelijk element. Beweging is belangrijk bij mijn coachingactiviteiten voor bedrijven, mijn trainingen voor professionele ruiters en mijn circus- en theatervoorstellingen, maar ook in de relatie met ons lichaam of met paarden in het algemeen. 

Ook voor de rest zit ik niet stil. Ik sta zelf in voor de promotie en het management van mijn bedrijf. Daarnaast neem ik het volledige creatieve proces zelf in handen, gaande van schrijven tot het maken van kostuums en accessoires.   

Ik ben me ervan bewust dat mijn job ongelooflijke mogelijkheden biedt om jezelf uit te drukken op visueel, maar ook op mentaal of emotioneel vlak. Bovendien weet ik dat wat ik zeg als artieste en publieke figuur heel wat impact kan hebben. Net daarom vind ik het erg belangrijk om waarden door te geven die me na aan het hart liggen. 

"Ik ben me ervan bewust dat mijn job ongelooflijke mogelijkheden biedt om jezelf uit te drukken op visueel, maar ook op mentaal of emotioneel vlak."

Hoe ben je hierin terecht gekomen?

Op zesjarige leeftijd ben ik gestart met competitiesport, klassieke dans, paardrijden en theater. Ik heb ook verschillende opleidingen gevolgd, onder meer aan het IATA en aan het conservatorium van Jambes. Maar dan ben ik door mijn rock-‘n-roll-levensstijl gestopt met school en ben ik op m’n eentje gaan reizen.  

Die manier van leven heeft me veel geleerd. Ik was heel alternatief, zelfs marginaal, een echte punkster. En net op dat moment – al zou je dat misschien niet verwachten – begon ik belang te hechten aan mijn huidige waarden.  

 

Op een dag ontmoette ik dicht bij de Spaanse grens een dakloze artieste. Ze zei me: “Keer terug naar huis en ga studeren. Word wie je wil zijn. Laat je vrijheid je niet verblinden.” De volgende dag ben ik al liftend naar België teruggekeerd.  

Toen ik 22 was, heb ik mijn middelbaar diploma behaald voor de centrale examencommissie. Daarna heb ik aan de hogeschool de richting toerisme en communicatie gevolgd en mijn diploma behaald met onderscheiding.

Vervolgens heb ik eerst drie jaar gewerkt als persverantwoordelijke voor de organisatie van jazzfestivals. Ik vond het geweldig, maar miste het contact met paarden.  

Ik zag echter niet meteen een mogelijkheid in die richting.  

 

Op een dag ontmoette ik toevallig een oud-leerkracht op de tram. Hij vroeg me wat ik zoal deed en ik vertelde hem trots waarmee ik de kost verdiende. Maar hij zei me: “Jij moet artieste worden, anders zal je er later spijt van hebben!” En hij gaf me een flyer van Vocatio, een Belgische stichting die beurzen toekent voor artistieke, culturele of sociale projecten.  

Toen ik dat las, wist ik meteen dat ik ervoor wou gaan! Ik heb deelgenomen aan de wedstrijd en een beurs gekregen voor mijn project “Rêve de Centaure”.  

 

Daarop ben ik naar Zuid-Frankrijk getrokken. Na heel wat avonturen ontmoette ik er Laurent Douziech, een van de personen die ertoe heeft bijgedragen dat ik vandaag mijn fantastische beroep kan uitoefenen.  

Ik maakte kennis met paardenshows en hij leerde me circusdressuur en stunts te paard. Dankzij hem ontmoette ik ook mijn paard, Le Poilu.  

 

Wat later kreeg ik de kans om als artieste aan de slag te gaan in de nationale stoeterij van Tarbes. Daar ben ik twee jaar gebleven. Ik heb er samengewerkt met grote namen, zoals Gilles Fortier van Compagnie Zarkam, Les Fils du Vent en de artiesten van de Europese Appasionata-tournee, met wie ik naar Praag trok. 

 

Door gezondheidsproblemen moest ik echter naar België terugkeren. Het duurde drie maanden voor ik ook mijn paard kon laten overkomen. Ik wou hem immers de beste omstandigheden bieden en ergens onderbrengen waar hij dagelijks in de weide kon staan, op een plek die aansloot bij mijn waarden en mijn respect voor dieren. Dat is niet evident in Brussel. 

In 2012 heb ik Tiguidap opgericht. Nauwelijks drie jaar later waren we te zien op grote Belgische festivals: LaSemo, Esperanzah, het festival van Chassepierre enz.

Wat drijft je op praktisch en creatief vlak?

Wanneer je samen met een dier voorstellingen geeft, is er één vraag die voortdurend terugkeert: waar ligt de grens van ‘the show must go on’? Je moet immers respect tonen voor de fysieke en emotionele limieten van een fijngevoelig wezen dat zich anders uitdrukt dan jij. Er valt enorm veel te zeggen over dat delicate onderwerp. 

 

Ik heb Le Poilu ontmoet toen hij 11 jaar oud was. Hij kampte met de fysieke en emotionele gevolgen van een pijnlijk verleden. Toen ze zagen wat wij tweeën samen allemaal konden – met een paard dat daar niet voor in de wieg is gelegd – begonnen veel mensen me te vragen om les te geven. Ik wilde dat echter niet als hoofdactiviteit doen, omdat ik echt hield van het artiestenleven. Maar ik geef wel les met hart en ziel. Door de communicatie tussen mens en paard te verbeteren, reik je immers tools aan tegen geweld en vergroot je iemands zelfkennis. Dat is mijn kleine manier om de wereld te veranderen, maar ook om de paarden te bedanken voor de persoon die ik uiteindelijk ben geworden. 

 

Naast paardenshows ben ik bezig met tal van andere artistieke activiteiten: regie, decors, kostuums, schrijven … En dankzij mijn opleiding en beroepsverleden weet ik ook veel van communicatie, verkoop, klantenbeheer, prospectie enz. Ik heb heel wat opleidingen gevolgd, onder meer bij Smart, om zelf mijn bedrijf te kunnen beheren. Dat geeft je heel veel vrijheid. En die vrijheid is de basis van alles. 

Ook reizen is een van mijn passies. Zo heb ik samen met Luc Petit in Beiroet gespeeld, heb ik een maand lang voorstellingen gegeven in China en ben ik sinds kort weer in het land na een tournee in New Orleans die ik zelf geproduceerd heb.

"Ik heb heel wat opleidingen gevolgd, onder meer bij Smart, om zelf mijn bedrijf te kunnen beheren."

Waarom Smart?

Sommigen zeggen dat Smart te duur is, maar dan hebben ze het verkeerd voor. Zelf heb ik ervoor gekozen – en blijf ik er – om verschillende redenen. 

 

Zo kan ik mijn lessen aan professionals factureren tegen 0%, mijn artistieke activiteiten tegen 6% en mijn vrijetijdsactiviteiten tegen 21%. Ik ken geen andere plek waar je zo makkelijk die drie kunt combineren.

Daarnaast kan ik de invorderingsdienst goed gebruiken. Ik heb geen tijd om herinneringen te sturen voor onbetaalde facturen. Ik besteed die tijd veel liever aan creatief bezig zijn.

En je aangifte doen via Smart gaat ook gewoon snel en makkelijk. Ik kan in enkele tikken op mijn telefoon aangeven wat ik heb gedaan en heel eenvoudig onkostennota’s verwerken. 

"Sommigen zeggen dat Smart te duur is, maar dan hebben ze het verkeerd voor. Zelf heb ik ervoor gekozen – en blijf ik er – om verschillende redenen."