Ik heb in mijn leven veel verschillende sporten beoefend, maar het competitieve aspect was niet aan mij besteed. Ik miste de onderlinge steun en de samenhorigheid. Het circus heb ik ontdekt toen ik 21 was, toen een groep aan de universiteit voorstelde om samen acrobatie te doen om ons te amuseren, als vrijetijdsbesteding, zonder per se een performanceniveau te bereiken. Daarna ontmoette ik Daniel Mathez, de porteur van Reynald Valleron (*), die me aanspoorde om er mijn beroep van te maken. En dus ben ik nu porteur van een trio.

(*beroemd acrobatisch duo van het Centre National des arts du Cirque. Daniel Mathez werkt vandaag samen met het Circus Waldoni in Darmstadt, en Reynald Valleron geeft les aan de circusschool Jules Verne in Amiens.)

Tijdens tournees en voorstellingen is het niet nodig dat ik extra fysieke training doe. Maar daarbuiten is het wel belangrijk om sterk te blijven en geen kwetsuren op te lopen, zeker in mijn geval als porteur! Ik moet een goede fysieke conditie behouden om alle posities tot een goed einde te brengen en geen pijn te hebben wanneer we voluit gaan. Het is belangrijk om op de lange termijn vooruit te plannen en op elk moment klaar te staan, in tegenstelling tot andere sportdisciplines waar je op een gegeven moment in de competitie een hoogtepunt moet bereiken.

Met het Collectif PourquoiPas – Lisa, David, Simon en ik – doen we aan straattheater. We hebben een buitenvoorstelling ‘La Volonté des Cuisses’, die we met vier hebben bedacht en waar we de hele productie en verkoop zelf van hebben gedaan. Deze winter wilden we ze herwerken met een extra persoon, Camille Richard van het gezelschap Lézartikal, en dat is heel goed verlopen. Zijn bijdrage leverde een zekere verfijning en vlotheid in de voorstelling op, vooral bij de personages. We hadden immers een goede vorming wat de technische kant van onze stunts betreft, maar de scenografie en dramaturgie waren niet onze sterkste punten. Hij legde opnieuw de nadruk op de regie van de voorstelling die we eerder al een twintigtal keer getest hadden.

En dan hebben we nog een binnenvoorstelling die geregisseerd werd door Laura Van Hal: ‘LEF!’. Daarvoor moesten we wel auditie doen omdat het een bestaand project was. Met die voorstelling zijn we gaan toeren in Nederland en België. Dat is anders, aangezien er een hele productie achter zit die zich met de communicatie en de verkoop bezighoudt.

Je moet mensen opbellen, spelen op kleine festivals, mensen uitnodigen om te komen kijken naar de voorstelling en te praten over eventuele steunmaatregelen. Bovendien moet je zeggen dat je gelooft in wat je doet, dat je vertrouwen hebt.

Sommige mensen kennen we alle vier van vroeger. Dat zijn dus vier netwerken, van verschillende achtergronden, die elkaar rond onze voorstelling ontmoetten.

We hebben elkaar ontmoet op school, maar we spraken in geen geval dezelfde taal. Het is de school die ons voorstelde om samen iets te proberen. Ze dachten immers dat we wel zouden overeenkomen, terwijl we eigenlijk elk apart met ons voorstel aankwamen om stunts of trucjes te doen. Nog voor het einde van het eerste jaar zijn we er vol voor gegaan. Vanaf dan hebben we samen drie jaar hand-on-hand acrobatiek gedaan.

In 2017 zijn we afgestudeerd en sindsdien zijn we actief bezig. We produceerden al twee voorstellingen en coproduceerden een derde. We hadden er zin in!

Sinds kort werken we samen met Isabelle Trinquesse, onze programmator. We hopen dat zij ons kan helpen om de tournee mee op poten te zetten, aangezien we zelf al veel om handen hebben. Ik houd me vooral bezig met de administratie en heb daarvoor permanent contact met Smart, en David houdt zich meer bezig met de programmatie.

Daarnaast hebben we ook kostuums nodig. Lisa heeft dat deel voor haar rekening genomen, maar we werken ook samen met een kleermaakster die ons de afgewerkte versie levert. En dan is er nog Simon, die de muziek voor de voorstelling schrijft.

We kunnen de data correct aangeven in het Franse systeem, want Smart zorgt voor een makkelijke organisatie van de verzekeringen en alle aangiften waar we ons dus niet meer moeten mee bezighouden zoals zelfstandige ondernemers dat zouden moeten doen. Wij zijn occasionele werkers in de podiumkunsten!

Een afgevaardigde van Smart in Rijsel is met ons over de diensten van de coöperatie komen praten toen we in het derde jaar zaten. We zagen het als een mogelijkheid om niet zelf een nieuwe structuur te moeten oprichten. Dus creëerden we met z’n drieën onmiddellijk een Activiteit, waar ik beheerder van was. Ik houd me dus binnen het collectief bezig met die zaken. Tijdens de opleiding al verdeelden we zo onze taken op basis van ieders mogelijkheden. Dat verliep heel goed. Tijdens een eerste gesprek heeft een adviesverlener van Rijsel me alles uitgelegd. Ik vond het niet moeilijk en het was makkelijk in onze beroepsactiviteit in te passen.

Vooral de facturatie, het duidelijke systeem van de betalingen en budgetten, en de garantie dat we op tijd en per uur betaald zouden worden zonder dat we zelf eventueel slechte betalers moesten aanmanen, waren interessant. Normaal vergt dat erg veel werk, maar gelukkig houdt Smart zich daarmee bezig.

Ik beheer alles met mijn laptop, tot de elektronische handtekening toe. Een printer is niet nodig, ik verstuur alles per mail en verspil dus geen papier. Alles is altijd heel goed verlopen, er zijn nooit problemen met de contracten.

Als we ons als zelfstandigen hadden moeten vestigen, hadden we onmiddellijk een vennootschap moeten oprichten, een bureau vinden, en mensen die het project wilden ondersteunen en met ons samenwerken. Het zou moeilijk geweest zijn om onmiddellijk iemand te vinden, aangezien het er vooral op aankomt om mensen te ontmoeten, en dat kan enkel als we op zoveel mogelijk plekken gaan optreden. Door de inbreng van Smart kunnen we ons daar dus direct vanaf de start mee bezighouden, zonder wettelijke of administratieve kopzorgen. De informatie is duidelijk in de begeleiding die Smart biedt. En geleidelijk aan, al doende, begrijp je alles.

We hebben een aangifte voor het werk die Smart automatisch indient bij de opstelling van het arbeidscontract. Zo ben je onmiddellijk gedekt. In december heb ik bijvoorbeeld mijn vinger ontwricht tijdens de voorbereiding van een voorstelling en dat werd door de verzekering gedekt als arbeidsongeval. Alles was heel snel geregeld.

We willen vooral zorgen dat ‘La Volonté des Cuisses’ meer publiek aantrekt en groeit, zowel binnen als buiten, want ‘LEF!’ (met Laura Van Hal) loopt dit jaar ten einde. Daarnaast willen we graag nog een andere binnenvoorstelling doen, maar die zit nog in de ontwerpfase.