Ik help instellingen van openbaar nut, zoals musea, verenigingen, universiteiten, ziekenhuizen enz. (alle organismen die volgens de Franse wet een beroep kunnen doen op het mecenaat), bij hun zoektocht naar privépartners. Mijn klanten zijn voornamelijk verenigingen of culturele instellingen.

Het mecenaat is geen overheidssubsidie. Het is de vrucht van een privé-initiatief en betreft alle personen of structuren die willen bijdragen tot het algemeen belang en een bepaald project willen steunen, via digitale weg, in natura of door middel van vaardigheden.

Ik heb eigenlijk een diploma communicatie behaald. Toen ik 20 was, richtte ik met vrienden een kleine vereniging op waarmee we een theatervoorstelling op poten hebben gezet, die we in Avignon hebben opgevoerd. Ons gezelschap bestond uit drie acteurs, een bestuurster, en ik die tickets verkocht, het licht regelde, voor de communicatie zorgde enz. Ongeveer op hetzelfde moment hoorde ik dat ik mocht gaan studeren aan een communicatiehogeschool. Tijdens mijn mondeling ingangsexamen speelde ik in op het thema: “Uw corebusiness is de onderneming, mijn passie is cultuur en daartussenin zit het mecenaat. Daarom wil ik hier komen studeren.” Daarna deed ik al mijn stages en werken over het mecenaat en ik heb mijn studie dus zelf in die richting gestuurd.

Mijn activiteit draait eigenlijk rond drie pijlers: advies, communicatie en vorming. Ik adviseer en begeleid instellingen bij hun zoektocht naar geld. Wat de communicatie betreft, zorg ik voor een definitie van hun strategie en de toepassing ervan: ik schrijf artikels voor hun website, ik schrijf hun jaarverslag, ik beheer hun sociale netwerkgroepen, ik organiseer hun evenementen … En ten slotte organiseer ik ook beroepsopleidingen (ik ga er dit seizoen trouwens enkele doen met Smart voor ondernemers, over communicatiekwesties en hoe ze best hun professionele netwerk mobiliseren).

Vaak moet je eerst de ontvangen ideeën laten bezinken. Wie over ondernemingen praat, denkt meteen aan heel grote bedrijven, maar de meeste ondernemingen zijn kleine vennootschappen die actief zijn waar verenigingen leven, werken en handelen. Het zijn die ondernemingen waar verenigingen een beroep op moeten doen voor steun. Een lokale tafeltennisclub op het platteland moet bijvoorbeeld geen hulp vragen aan de hoofdzetel van een ondernemingen van de CAC40 in Parijs.

Het is niet de bedoeling dat ik voor mijn klanten op zoek ga naar partners, maar ik ben er om hen te helpen partners te vinden die hen liggen. Het is de bedoeling om organisaties te doen groeien op het vlak van vaardigheden en mogelijkheden: de instellingen die ik begeleid, moeten autonoom zijn zodra mijn werk erop zit. Mijn tussenkomst moet dus in zekere zin vormend zijn.

Ik onderneem in elk geval niets in haar plaats. Tijdens de hele opdracht werken we samen aan de strategische dimensie en het communicatieplan. Soms maak ik wel eens documenten op om een lijst te maken van lokale ondernemingen en van mensen die de moeite waard zijn om te contacteren. Maar daar houdt het op. Ik zie immers niet in hoe een uitwisseling duurzaam kan zijn als ik ze in hun plaats zou doen.

Wat kan er zo gefinancierd worden?

Ik geef altijd het voorbeeld van het Louvre, een groot museum dat al tientallen jaren gestructureerd is om sponsoring te zoeken. Desalniettemin maakt die inbreng slechts om en bij de 5 % uit van het budget. Je moet dus realistische verwachtingen koesteren. Een vereniging zal haar budget met dit soort financiering niet verdubbelen. Maar door naar enkele duizenden euro’s extra op zoek te gaan, zal ze wel een investeringsbudget kunnen volmaken, een nieuw project lanceren of een programma testen dat nog niet ontwikkeld werd.

Betaal je jezelf in verhouding met het ingezamelde geld?

Ik betaal mezelf geen percent uit, maar een vast bedrag waarover bij de start van een opdracht wordt beslist, volgens een bepaald lastenboek. Het is een traditionele consultancy.

Waarom accepteert een bedrijf het voorstel om een project te ondersteunen?

Daar zijn evidente aspecten mee gemoeid, zoals imago en territoriale verankering, maar ook de simpele en directe ambitie om te helpen waar men wil, of waar men aanwezig is. Dat is geen geheim. Als we zelf geld geven, geven we het aan goede doelen, aan verenigingen die ons raken of ons op de een of andere manier na aan het hart liggen. Ik heb de neiging te denken dat ondernemers net zo functioneren.

Waarom accepteert een bedrijf het voorstel om een project te ondersteunen?

Daar zijn evidente aspecten mee gemoeid, zoals imago en territoriale verankering, maar ook de simpele en directe ambitie om te helpen waar men wil, of waar men aanwezig is. Dat is geen geheim. Als we zelf geld geven, geven we het aan goede doelen, aan verenigingen die ons raken of ons op de een of andere manier na aan het hart liggen. Ik heb de neiging te denken dat ondernemers net zo functioneren.

Drie jaar geleden ben ik uit Parijs vertrokken om me in Rijsel te vestigen. Het was mijn bedoeling om mijn eigen zaak op te starten, zonder te weten wat het goede format was. Uiteindelijk ben ik terechtgekomen bij Smart en GrandsEnsemble, twee partnercoöperaties hier in LaGrappe, en ik voelde me hier direct goed. Wanneer je een activiteit opstart, wordt je opgeslorpt door een heleboel dingen die niet direct iets te maken hebben met wat je dagelijks zal doen (statuten, belastingen, fiscale en sociale verklaringen …). En dan opeens, met Smart, verloopt alles vlot. Waarvoor ik echt dankbaar ben, is dat ze niet te veel vragen hebben gesteld over wat ik ging doen, maar dat hun boodschap was: “doe maar, probeer!”

Ja, als ik niet bij een klant langsga, werk ik meestal hier.

Het heeft me vooral weer veel vertrouwen gegeven over mijn capaciteit om me enerzijds volledig in te zetten voor mijn professioneel project en het anderzijds los te laten zodra de dag om is, zeker na mijn vorige beroepservaring die niet echt positief geëindigd is. Dankzij deze nieuwe activiteit heb ik geleerd om mezelf in vraag te stellen als professional en meer tastbare doelen te stellen, in die mate zelfs dat ik weer weet waarom ik elke ochtend opsta.

Ik weet het niet. Vandaag werk ik wel eens samen met andere consulenten, zowel bij Smart als ergens anders, om aan grotere projecten te werken. Dat is net zo leuk bij Smart: “Laat ons de krachten bundelen om samen meer zichtbaar te zijn”. Maar groeien is volgens mij slechts mogelijk tot op een bepaald punt.

Ik heb iets meer dan een jaar gewerkt zonder een cent aan mezelf uit te betalen, ik had nog een beetje stempelgeld dat ik ben blijven gebruiken. Zo heb ik een eigen vermogen gevormd en aangezien mijn activiteit in het tweede jaar echt goed ging draaien, ben ik overgestapt naar een contract van onbepaalde duur. Zo kan ik mijn sociaal en familiaal leven weer leiden zoals ik dat wil.

Als ik zelfstandige was geweest, weet ik niet of ik mijn leven zo zou kunnen leiden. Ik beschik echt over de bescherming van een loontrekkende, maar kan toch in alle vrijheid ondernemen. Het is ook heel erg praktisch dat ik slechte betalers niet zelf moet aansporen. Dat doet Smart voor mij.

Bovendien geeft de structuur je een zekere legitimiteit die je niet per se hebt als je alleen werkt. In dit geval heb je een onderneming die onder meer tuiniers, grafisten, communicatiemedewerkers en ramenwassers tewerkstelt binnen dezelfde juridische structuur… Dat is niet zomaar wat. Je bent niet alleen, noch bij de start, noch in het midden, nooit. Je kan niet alleen de beheerder van je activiteit, maar ook andere ondernemers om hulp vragen, eender waar, zowel op een formele als een informele manier.

Samenhorigheid: het menselijke aspect. Collectief: je bent niet alleen. Praktisch: Ik heb anderhalve dag opleiding gevolgd, waar ik – met hulp – de basis van een businessmodel heb opgesteld, ze hebben ons getoond hoe de offerte- en de facturatietool werkte, en daarna konden we starten. Het voelde net alsof ze ons de sleutels van de auto gaven. We moesten enkel nog plaatsnemen achter het stuur …